.png)
Aim: The aim of this study was to examine the desire of the parents who had a chronically disabled child to have other children and to investigate the effect of having a disabled child on the relationship of the parents.
Material and Methods: The families of 145 chronically disabled children were included in the study. After the sociodemographic information belonging to the child and family were obtained, the prepared questionnaire form was used to interrogate if the parents lived together, the number of children in the family, if they wished to have other children and the relation of the disabled child with the household. Ethics committee approval was obtained from Dokuz Eylül University (date: 18.10.2012, decision number, 2012/34-13). The data obtained in the study were expressed as figures and percentages.
Results: While 91.7% of the parents continued their relationship, 2.8% were divorced and 1.4% were left by their spouses. The rate of the parents who did not wish to have (or did not have) other children after a disabled child was found to be 65.2%. The major reason for the families not to wish to have other children was found to be the fact that they thought they could not spare enough time for their disabled child. While 35.1% of the parents stated that clemped together more tightly, 35.2% stated that their concerns about the future increased further. Fifty eight percent of the parents stated that social relations and community involvements were not affected, whereas others stated that they were affected in different ways.
Conclusions: Although the relationship between the parents was not affected to a great extent in families who had chronically disabled children, it was found that parents intensively experienced concern for the future. It was found that this also affected the desire of the parents who had a chronically disabled child to have other children with the concern that the child will be disabled. (Turk Pediatri Ars 2015; 50: 163-9)
Kronik engelli çocuğu olan ailelerde başka çocuk yapma isteği ve anne-baba birlikteliğine etkisi
Amaç: Bu çalışmanın amacı, kronik engelli çocuğu olan ebeveynlerin başka çocuk yapma isteklerinin incelenmesi ve engelli çocuğa sahip olmanın anne-baba birlikteliğine etkisini araştırmaktır.
Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya, kronik engelli 145 çocuğun ailesi dahil edildi. Çocuk ve aileye ait sosyo-demografik bilgiler alındıktan sonra, hazırlanan soru formu ile anne-babanın birlikte yaşayıp yaşamadıkları, ailedeki çocuk sayısı, engelli çocuktan sonra başka çocuğa sahip olmak isteyip-istemedikleri, engelli çocuğun ev halkı ile ilişkisi sorgulandı. Araştırmanın yapılabilmesi için Dokuz Eylül Üniversitesi Girişimsel Olmayan Etik Kurulu’nda 18.10.2012 tarih ve 2012/34-13 karar numarası ile onay alındı. Çalışmadan elde edilen veriler sayı ve yüzde olarak ifade edildi.
Bulgular: Ebeveynlerin %91,7’si birlikteliklerini sürdürüyorken, %2,8’i boşanmış, %1,4’ü eşi tarafından terk edilmişti. Engelli çocuktan sonra başka çocuk istemeyen ebeveynlerin (ya da yapmayanların) oranı %65,2 olarak bulundu. Başka çocuk istememelerinin en büyük nedeni hasta çocuklarına yeterli zaman ayıramayacaklarını düşünmeleri olarak belirlendi. Ebevenynlerin %35,1’i engelli çocuktan sonra birbirlerine daha çok kenetlendiklerini belirtirken, %35,2’si gelecekle ilgili kaygılarının daha çok arttığını ifade etti. Ebeveynlerin %58’i sosyal ilişki ve toplumsal katılımlarının etkilenmediğini belirtirken, diğerleri farklı şekillerde etkilendiğini belirtti.
Çıkarımlar: Kronik engelli çocuğu olan ailelerde, anne-baba birlikteliği çok fazla etkilenmemiş olmakla birlikte, ebeveynlerin yoğun gelecek kaygısı yaşadığı saptandı. Bu durumun, kronik engelli çocuğu olan ebeveynlerin engelli doğacak kaygısıyla başka çocuk yapma arzularını da etkileyebildiği belirlendi. (Turk Pediatri Ars 2015; 50: 163-9)