.png)
Aim: The drugs of choice in the treatment of urticaria in children are H1-antihistamines. The aim of the study was to evaluate children with urticaria and define risk factors for requirement of high-dose H1-antihistamines in children with urticaria.
Material and Methods: The medical data of children who were diagnosed as having urticaria admitted to our outpatient clinic between January 2014 and January 2016 were searched. The medical histories, concomitant atopic diseases, parental atopy histories, medications, treatment responses, blood eosinophil and basophil counts, and serum total IgE levels were recorded. In addition, the urticaria activity score for seven days, autoimmune antibody tests, and skin prick test results were evaluated in children with chronic urticaria.
Results: The numbers of the children with acute and chronic urticaria were 138 and 92, respectively. The age of the children with chronic urticaria was higher than that of those with acute urticaria (p<0.0001). There was no difference between the two groups in terms of blood eosinophil and basophil counts, and serum total IgE levels (p>0.05). There was a negative correlation between blood eosinophil count and the UAS7 score in children with chronic urticaria (r=-0.276, p=0.011). Chronic urticaria and requirement of high dose H1-antihistamines were significant in children aged ≥10 years (p<0.001, p=0.015). High UAS7 score (OR: 1.09; CI 95%: [1.03-1.15]) and basopenia (OR: 6.77; CI 95%: [2.01-22.75]) were associated with the requirement of high-dose H1-AH in children with chronic urticaria.
Conclusion: The requirement of high-dose H1-antihistamines was higher with children’s increasing age. Disease severity and basopenia were risk factors for the requirement of high-dose H1-antihistamines. (Turk Pediatri Ars 2016; 51: 198-203)
Ürtikerli çocukluklarda yüksek doz antihistaminik kullanımı ve risk etmenler
Amaç: Çocuklarda ürtiker tedavisinde ilk tercih sedatif olmayan H1-antihistaminik ilaçlardır. Bu çalışmada, ürtikerli çocukların değerlendirilmesi ve yüksek doz H1-antihistaminik tedavi gereksinimi ile ilişkili risk etmenlerinin belirlenmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntemler: Polikliniğimize Ocak 2014-Ocak 2016 tarihleri arasında başvurarak ürtiker tanısı alan çocukların dosya bilgileri tarandı. Hastaların tıbbi özgeçmişleri, eşlik eden atopik hastalıkları, ailesel atopi öyküleri, kullandıkları ilaçlar, antihistaminik ilaçlara verdikleri tedavi yanıtları, kan eozinofil ve bazofil sayıları ile serum total IgE düzeyleri kaydedildi. Ek olarak, kronik ürtikerli çocukların yedi günlük ürtiker aktivite skorları, otoimmün antikor testleri ve deri prik testi sonuçları değerlendirmeye alındı.
Bulgular: Akut ve kronik ürtiker tanısı olan çocukların sayıları sırasıyla 138 ve 92 idi. Kronik ürtikerli çocukların yaşı akut ürtikerli çocuklardan yüksekti (p<0,0001). İki grup arasında kan eozinofil ve bazofil sayıları ile serum total IgE düzeyleri açısından fark saptanmadı (p>0,05). Kronik ürtikerli çocuklarda kan eozinofil sayısı ile UAS7 arasında negatif yönlü bir korrelasyon saptandı (r=-0,276, p=0,011). Kronik ürtiker ve yüksek doz H1-antihistaminik gereksinimi ≥10 yaş çocuklarda daha sık görüldü (p<0,001, p=0,015). Kronik ürtikerli çocuklarda yüksek ürtiker aktivite skoru (OO: 1,09; GA: %95 1,03-1,15) ve bazopeni (OO: 6,77; GA: %95 2,01-22,75) yüksek doz H1-antihistaminik gereksinimi ile ilişkili bulundu.
Çıkarımlar: Yüksek doz H1-antihistaminik tedavi gereksinimi hastanın yaşı ile uyumlu olarak artmakta idi. Kronik ürtikerli çocuklarda hastalığın ağırlığı ve bazopeni yüksek doz H1-antihistaminik tedavi gereksinimi ile ilişkili bulundu. (Turk Pediatri Ars 2016; 51: 198-203)